Blog

Views: 16.1K

Een herinnering levend houden

dat éne moment, 25 september 2019

Het was 14 september 1994… Zo begint meestal mijn verhaal over mijn herseninfarct. Om één of andere reden is dat moment in mijn geheugen gegrift. Niet iedere seconde, maar wel momentopnames. Van die éne dag, en van de dagen die daarop volgden. Dan begint het langzaam weer te vervagen.

Waarom? Waarom weet je dat éne moment nog heel goed na te vertellen, maar de meeste andere dingen uit je leven vergeet je gewoon weer. Weet jij nog wat je gisteren deed om kwart over tien? Nee? Dat is niet zo gek. De meeste dingen vergeten we weer heel snel. We onthouden ze pas wanneer het apart, nieuw en spannend is, of juist heel erg beangstigend. De emotionele momenten die blijven ons bij.

Mijn hersenletsel was een compleet nieuwe ervaring waarvan ik me absoluut niet ieder detail herinner. Dat vind ik eigenlijk wel jammer, want het was een leuk onderwerp geweest voor nader onderzoek. Wat ik me nog wel herinnerde is me jarenlang bijgebleven. Tot 2012 om precies te zijn, want toen begon ik aan het schrijven van mijn verhaal. In eerste instantie was het eigenlijk meer van me af schrijven dan iets anders. Op papier zetten, en dan nog eens na kunnen lezen. Alsof ik een droom probeerde vast te leggen.

Sindsdien herinner ik me veel minder van het hele voorval. Doordat ik het aan het papier heb toevertrouwd, hoef ikzelf geen moeite meer te doen om alle details te onthouden. Dat geeft rust, waar ik indertijd erg veel behoefte aan had. Het was Monique, mijn vouw, die voorstelde om er een echt boek van te maken. Dat leek me ook wel een leuk idee. Ik heb dan ook nog twee jaar flink geworsteld om er uiteindelijk een boek van te maken. Leuk en prettig leesbaar, groot formaat en met eenvoudige illustraties. Witruimte, kleurkeuze, lettertype, de hele mikmak.

En als ik een keer wil weten wat er precies gebeurt is, dan pak ik gewoon mijn boek erbij.

<< Kun jij ook weer kleur zien? Lees hier hoe anderen hun hersenletsel ervaren >>