Je weet het. Alles is anders geworden. Je hele leven is overhoop gegooid. Daarom is het niet persé slechter, maar wel anders.
In Nederland lopen ruim een half miljoen mensen rond, die dagelijks de gevolgen van hersenletsel ervaren. Een veelvoud hiervan heeft echter de zorg voor degene die getroffen is door hersenletsel. De partner, de familie of de vrienden. Ze moeten allemaal leven met de getroffene.
Hersenletsel heeft grote invloed op het leven van de getroffene. Dit is ten slotte degene met hersenletsel. Maar voor de getroffene is er tegenwoordig steun in overvloed.
Voor de naast betrokkenen is er echter weinig hulp te vinden. Vaak vormen zij het ondergeschoven kindje. Zij worden niet serieus genomen. Dit is vooral goed voelbaar voor de partner, die dagelijks met de getroffene te maken heeft.
Het is logisch dat jij, als partner, in het begin de zorg voor de getroffene op je neemt. Maar na verloop van tijd lijkt er iets te zijn veranderd. Eerst twijfel je nog aan jezelf, maar langzaam wordt het beeld steeds duidelijker.
Ik heb een boek geschreven waarin het leven wordt geschetst van iemand met hersenletsel. Dit kan jou helpen om te begrijpen waar iemand met hersenletsel tegenaan loopt. Natuurlijk moet de liefde van twee kanten komen. Daarom is het voor de getroffene ook van belang om te begrijpen wat er allemaal is veranderd. En om op den duur de veranderingen te accepteren.
In september 1994, op 28 jarige leeftijd, heb ik zelf een ernstig herseninfarct gehad. Na de acceptatie van dit infarct in 2011, vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Toen realiseerde ik me ook pas hoeveel invloed mijn herseninfarct heeft gehad op de levenswandel van Monique, mijn partner. Zij zorgde dat er rust was in huis. Niet te veel prikkels en weinig bezoek. En als we ooit uit gingen, hield zij onvoorwaardelijk rekening met mij.
Deze site is een ode aan de mantelzorgers in het algemeen en aan Monique in het bijzonder. Ik zou zonder haar nooit zover zijn gekomen als ik nu ben
Camiel Wijffels, januari 2019
Plotseling gaat het licht uit. Je begint te wankelen, je mondhoek gaat hangen en je spreekt ineens wartaal. Dat zijn de signalen van een beroerte. En dat kan iedereen treffen, jong en oud.
Wanneer je partner plots wordt getroffen door hersenletsel verandert heel je leven. Er komt veel over je heen waar je niet op had gerekend. Iedere minuut van de dag vraag je je bezorgt af, of je partner nog wel terug komt. In en uit het revalidatiecentrum, op zoek naar een rolstoel, of een gesprek met de arts. En dan zijn er ook nog je kinderen, je familie, de buren en de school.
Door hersenletsel wordt alles overhoop gehaald. Het leven van de getroffene, uiteraard, maar ook het leven van jouw, als partner. Je doet er alles aan om het weer ongedaan te maken. Maar hersenletsel is niet zoiets als je been breken.
Van een gezonde relatie is geen sprake meer. Jij voelt je steeds meer de verzorger. Het is alsof je er een kind bij hebt gekregen. Waarom kun jij niet meer intiem zijn met de getroffene? Hoe kun je dit veranderen? De liefde moet niet van één kant komen.
Je moet bouwen aan je toekomst, jij en de getroffene. De relatie staat op nummer één, dus je moet hierop leren vertrouwen. Maar de getroffene zal zich ook moeten aanpassen. Deze zal zich terdege moeten beseffen dat de liefde geen éénrichtingsverkeer is.
Je moet beide water bij de wijn doen. Je zult elkaar opnieuw moeten leren kennen. Opnieuw naar elkaar toe moeten groeien. Opnieuw de liefde ontdekken die je omringt.
Jaarlijks worden honderdduizend Nederlanders getroffen door niet-aangeboren-hersenletsel. Door een beroerte, een ongeluk of anderszins. Ik heb een boek geschreven voor de naast betrokkenen van de getroffene door hersenletsel. De partner, de ouders, de kinderen en de vrienden.
Want zij moeten hun leven helemaal omgooien. In dit boek beschrijf ik het leven door de ogen van de getroffene. Zodat er wederzijds begrip kan groeien. En zodat hopelijk de liefde in de relatie behouden blijft, of na verloop van tijd weer terug kan keren.
In dit boek geeft de schrijver een kijkje in het hoofd van een volwassene met hersenletsel. Hij ligt een tipje van de sluier op, zodat de wereld van mensen met hersenletsel zichtbaar wordt. Vanaf het moment dat de getroffene wakker wordt in het ziekenhuis tot enkele maanden later.
De schrijver spreekt uit eigen ervaring, want hij is zelf getroffen door een ernstig herseninfarct in 1994. Zijn herstelperiode vormt de rode draad door dit verhaal, van Je wordt wakker tot aan Je wegwijzer.
Ik verzorg een lezing met als titel Iedereen kent wel iemand met hersenletsel. Dikwijls trekt de getroffene zich door lichamelijke beperkingen noodgedwongen terug.
Het gebeurt echter maar al te vaak dat de getroffene lichamelijk nagenoeg niets mankeert, en dat de onzichtbare gevolgen van hersenletsel zich vooral doen gelden. Vermoeidheid, prikkelgevoeligheid, vergeetachtigheid om er maar een paar te noemen. Hierover gaat deze lezing.
Om voor mij voldoende rust in te bouwen, zal ik hooguit één lezing per maand geven. Bij voorkeur geef ik de lezing in de ochtend of in de avond, omdat ik in de middag altijd twee uur slaap.
De reisafstand mag niet te groot zijn, hooguit een half uurtje met de auto vanuit Helvoirt. Grotere afstanden zijn te vermoeidend voor mij, dus dan zal ik opgehaald en thuis gebracht moeten worden.
Voor speciale gelegenheden ben ik bereid om van bovenstaande af te wijken, maar dan zal ik voor de lezing wel twee of drie dagen uit moeten kunnen trekken. Dit zal altijd in overleg gebeuren.
De lezing gaat over het acceptatieproces van de onzichtbare gevolgen van hersenletsel, dat voor iedereen anders is. De één heeft er weinig moeite mee en leeft gewoon verder. Mét zijn nieuwe handicap. De ander blijft zijn leven lang worstelen om de verloren vermogens terug te krijgen. Meestal tegen beter weten in.
Ik vertel over wat mij en Monique is overkomen, in 1994, en hoe we daar mee om zijn gegaan. Hierbij ga ik vooral in op het acceptatieproces. Het duurde bij mij zeventien jaar totdat ik eindelijk tot acceptatie kwam. En dat pad ging niet over rozen.
Ik leg ook uit hoe, volgens de laatste stand der wetenschap, de hersenen werken. Hoe bepaalde vermogens tot stand komen, en welke hersengebieden hierbij betrokken zijn. En hoe het komt dat we na hersenletsel sommige dingen minder goed kunnen.
Ik kijk er naar uit om jullie te ontmoeten!
Geen
Maandag 9 maart 2020, bij Café Brein Helmond afgezegd ivm Coronavirus
Lezing op maandag 17 februari 2020, bij Café Brein Schijndel
Lezing op woensdag 5 februari 2020, bij Café Brein Waalwijk
Lezing op donderdag 21 november 2019, bij Café Brein Den Bosch
Lezing op vrijdag 30 augustus 2019, bij Lotgenoten Contact Tilburg
Stuur een e-mail naar (sorry, javascript staat uit), of gebruik onderstaand contact formulier
Nu, hier dus.