Blog

Views: 21.0K

Accepteren van hersenletsel

een sprankje hoop mag je hebben, 16 oktober 2019

Accepteren is voor iedereen anders. Dat komt doordat iedereen anders in het leven staat en iedereen heeft andere ervaringen. Het accepteren van hersenletsel is vergelijkbaar met een rouwperiode na overlijden. Het is ook een vorm van verlies dat je moet accepteren. De één is daar gewoon wat gemakkelijke in dan de ander.

Sommige mensen accepteren het hersenletsel nooit, hoe hard ze ook roepen. Ze hebben achterin hun hoofd nog steeds de hoop niet opgegeven dat ze ooit de vermogens van weleer terug zullen krijgen. Het lijkt alsof ze in hun hoofd een schrijn hebben gebouwd van het leven vóór het hersenletsel. Compleet met kaarsjes om de herinnering vooral niet te laten vervlakken. En iedere dag lopen ze er even langs om te kijken of er al verbetering zichtbaar is. Dat geeft nog een sprankje hoop, jaren na het hersenletsel.

Accepteren is zeker voor hen geen eenvoudige taak. Ze zullen moeten inzien dat ze levenslang hersenletsel hebben, en dat ze er niet onderuit kunnen. Ze moeten begrijpen dat een minimale functieverbetering na één jaar, geen lichtpuntje aan de horizon is. Ze moeten hun hersenletsel als het ware omarmen, en een nieuw leven beginnen. Een nieuw leven waarin zij volledig rekening houden met hun beperkingen. Met hun vermoeidheid, concentratie problemen en vergeetachtigheid. Met hun vergrote prikkelbaarheid, gebrek aan overzicht en korte lontje.

Een sprankje hoop mag je hebben. Maar als je een hand verliest, hoop je ook niet dat na een jaar die hand nog terug groeit. Het gebeurt gewoon niet.

Soms is er één jaar na het hersenletsel nog steeds sprake van significante verbetering. Laatst hoorde ik een verhaal van een vrouw die een jaar na het letsel slechts hortend en stotend kon spreken, en nu spreekt zij bijna vloeiend. Een functieverbetering waar de naasten ook duidelijk iets van terugzien. Maar dat is slechts sporadisch. Gewoonlijk zal je moeten leren leven met de beperkingen die je na een jaar nog hebt.

Sommige mensen nemen het woord “Accepteren” liever niet in de mond. Ze zullen het hersenletsel nooit accepteren, zeggen ze. Liever spreken zij van “Omgaan met” of “Aanvaarden” in plaats van “Accepteren”. En dat is ook prima. Als mensen liever leren omgaan-met het hersenletsel in plaats van het te accepteren is ook goed. Je mag die schrijn in je hoofd gewoon laten staan. Niemand heeft er last van, zolang je er maar in je eentje naar kijkt, zolang je anderen maar in hun waarde laat.

En voor sommige mensen is een schrijn in hun hoofd precies wat ze nodig hebben.

<< Kun jij ook weer kleur zien? Lees hier hoe anderen hun hersenletsel ervaren >>