Blog

Views: 21.7K

Mijn werk

maar bij de pakken neerzitten kende ik niet, 08 mei 2019

Op veler verzoek, het vervolg van mijn verhaal over mijn werk op facebook van twee weken geleden.

Een jaar na mijn herseninfarct mocht ik officieel weer volledig aan het werk. En zoals een goede en enthousiaste Wereldburger betaamt, werkte ik ruim 60 uur per week. Op kantoor in Haaren, maar ook ’s avonds en in het weekend. En zelfs in bed voordat ik ging slapen was ik nog aan het nadenken over mogelijke oplossingen, voor problemen waar ik die dag tegenaan gelopen was. Ik was immers computerprogrammeur, dus dan kun je eigenlijk altijd bezig zijn met je werk.

Ik werkte indertijd dus erg hard, en deed mijn uiterste best om aan de eisen van mijn toenmalige werkgever tegenmoet te komen. Helaas vond hij dat ik niet goed genoeg presteerde. NIET GOED GENOEG? Ik werkte toch hard? Wat was er dan anders dan voor mijn herseninfarct? Ik was blind voor de communicatie problemen die door mij veroorzaakt werden. Zes maanden nadat ik weer fulltime werkte, vond ik het echt tijd worden om een andere baan te zoeken.

Gelukkig was die binnen een maand al gevonden

Enfin, een maand later, het was intussen november 1996, zat ik bij mijn derde werkgever in ‘s-Hertogenbosch. Hier werd ik ineens gebombardeerd tot database-expert, omdat ik daar in mijn opleiding wel iets van gehoord had. Ik vond alles prima, want ik kon immers heel snel leren. Maar dat viel even tegen. Het leren ging lang niet zo snel als ik verwacht had. Ik werd zelfs al snel voorbijgestreefd door een beginnende programmeur. Hoe kon dat nu? Ik kreeg ook nog 40% loonsverhoging, maar dat weerhield mij er niet van om niet te begrijpen hoe de software in elkaar zat. Ik dacht dat ik het wel wist, maar ik wilde het gewoon niet oppakken. Het leren kostte mij erg veel moeite. Maar niet getreurd, want er was altijd een schuldige die ik kon aanwijzen: mijn werkgever!

Met een forse ontslagvergoeding ben ik daar weggelopen. Ik had sinds 1996 al een eigen bedrijfje en ik vond het tijd worden om dat uit te gaan bouwen. Zo gezegd zo gedaan. Een leuk idee, een bedrijfsplannetje in mijn hoofd en een kelder om in te werken. Meer was er niet nodig, dacht ik nog. Nu was ik best wel een goede programmeur, zolang ik maar voor mezelf werkte. Maar van verkoop had ik geen kaas gegeten. Noppes. Vier jaar later (mijn vader had gelukkig wat geld over…) gaf ik het op. Ik had intussen verschillende prachtige staaltjes van programmeerwerk laten zien, maar niemand wilde kijken. Helaas.

Dan maar weer solliciteren. Dat ging minder vlot, dus heb ik twee maanden als magazijnmedewerker gewerkt. Dat was wel een leuke tijd, maar niet iets waar ik veel levensvreugde uithaal. Daarna een half jaartje als computerprogrammeur voor een heel leuk klein bedrijf gewerkt, wederom in Oss. Maar toen ik de werkgever er met nadruk op wees dat ik graag wat meer wilde verdienen, mocht ik toch weer huiswaarts keren.

Maar bij de pakken neerzitten kende ik niet. Het was intussen maart 2004 en ik solliciteerde op een functie die mij op het lijf geschreven was. En dat was ook zo! Ik verving een solitaire programmeur die door een infectie was uitgeschakeld, binnen een team van adviseurs, in Lieshout. Ik mocht zelfs van huis uit werken (ze hadden geen plek), en ik mocht grotendeels zelf bedenken welke onderdelen van de software ik wilde verbeteren. De oorspronkelijke programmeur had een fantastisch product neergezet, maar dat kon hier en daar toch geoptimaliseerd worden. Ik heb in die tijd verschillende mooie staaltjes programmeerwerk laten zien, zoals het meertalig maken van de software, het verwijderen van wachttijden en het optimaliseren van de complexe berekening. Ik ben hier nog steeds enorm trots op.

In de loop van de jaren nam het aantal programmeurs echter toe van één (ikzelf) tot zeven. Er werd steeds meer druk op mij uitgeoefend om op kantoor te komen werken, want er was intussen plek genoeg. Ik voelde daar echter niet veel voor. En ik had toch een onbestemd gevoel in me. Ik wilde graag verder kijken, of er niet iets beters te vinden was. En in maart 2008 was het zover. Ik begon bij een detacheringsbureau in Vught. Dat liep van begin af aan eigenlijk al niet goed, mede veroorzaakt door de crisis. Gelukkig kon ik nog wel wat nuttig werk doen, maar na 7 maanden kwamen mijn werkgever en ik overeen dat ik beter aan het eind van het jaarcontract kon vertrekken. Enfin, vijf maanden later…

Via een kortdurend dienstverband als productmanager van drie maanden in Soest, ben ik - niet vrijwillig - doorgestoomd naar een nieuw jaarcontract als computerprogrammeur. In Den Dungen was dit weer lekker dichtbij. Hoewel mijn werkgever na twee weken aangaf dat ik mijn gedrag moest verbeteren, wilde hij mij toch het volle jaarcontract laten uitdienen. Hij had wel vertrouwen in mij. Maar dat vertrouwen moest ik beschamen. De communicatie verliep steeds slechter, en na 5 maanden werd al duidelijk voor beide partijen dat een jaar echt het maximum was dat ik kon halen.

Het was maart 2010, en ik wilde weer voor mezelf beginnen. Als software kwaliteitsmanager dit keer. Het UWV hielp mee om mijn bedrijf vorm te geven, en ik schreef een compleet bedrijfsplan van 40 pagina’s. Nieuwe website, nieuw logo, nieuwe cursussen. Ik had er alles aan gedaan, maar ik was nog steeds geen verkoper

Bij een leuk bedrijf in Tilburg was dit weer op fietsafstand van mijn huis. Ik kreeg als computerprogrammeur mijn eigen project toegewezen, en dat beviel me wel. In die tijd ging ik ook naar Blixembosch, omdat het hoog tijd werd om mijn herseninfarct te herkennen en erkennen. Dat was vrij snel gepiept, en ik heb me in oktober 2011 ziekgemeld – vanwege mijn herseninfarct. Mijn werkgever was echter zo meelevend, dat ik wel therapeutisch bleef werken. Als ik maar een paar keer per dag een rondje mocht gaan lopen door Tilburg. Die stad heb ik in die tijd heel goed leren kennen!

Het was 1 januari 2012. Mijn contract bij mijn laatste werkgever was afgelopen en ik zat thuis. Ziekgemeld vanwege mijn herseninfarct van 1994! Gelukkig had ik een baan op het moment van ziekmelden, en gelukkig ging het UWV mee met dit verhaal. Ik deed nog een poging om als programmeur aan het werk te gaan. Maar met de mij opgedane kennis omtrent mijn herseninfarct, de vermoeidheid en de concentratieproblemen, zag ik al snel dat ik hier beter niet meer aan kon beginnen. Daarom begon ik in maart 2013 als Drukkerij Afwerker bij mijn huidige werkgever.

En daar werk ik tot op de dag van vandaag nog steeds, naar volle tevredenheid van alle partijen.

PS. Ik heb een aantal kortstondige werkgevers weggelaten om het verhaal nog enigszins overzichtelijk te houden, want in totaal waren het tussen 1994 en 2011 in totaal 19 werkgevers!

<< Kun jij ook weer kleur zien? Lees hier hoe anderen hun hersenletsel ervaren >>